Zaburzenia widzenia o etiologii ocznej a mózgowej?

Czym się różnią? Przede wszystkim jak sama nazwa wskazuje różnią się podłożem i przyczyną powstawania.

Zaburzenia widzenia o etiologii ocznej dotyczą całego aparatu gałki ocznej i nerwu wzrokowego aż do skrzyżowania nerwów wzrokowych.

Jeśli zaburzenia czy uraz dotyczy drogi wzrokowej za skrzyżowaniem nerwów wzrokowych, mówimy wtedy o zaburzeniach widzenia o etiologii mózgowej.

Osoba z problemami ze wzrokiem może mieć zaburzenia oczne jak i mózgowe oraz kombinację obu.

W wprowadzaniu leczenia, terapii, adaptacji czy prognozowaniu funkcjonowania oraz obieraniu celów terapeutycznych bardzo ważna jest diagnoza, jakie zaburzenie ma pacjent. Jest to ważne bo pozwala obrać właściwe i adekwatne ścieżki terapii.

Zaburzenia o etiologii ocznej obejmują między innymi schorzenia gałki ocznej takie jak: zaćma, jaskra, retinopatia wcześniacza, zanik nerwu wzrokowego, niedorozwój nerwu wzrokowego i wiele innych. Te schorzenia diagnozowane są przez okulistów.  

Do zaburzeń o etiologii mózgowej zaliczamy między innymi CVI, który wg różnych uczonych może być definiowany jako mózgowe zaburzenia widzenia, korowe zaburzenia widzenia a nawet kognitywne zaburzenia widzenia. O CVI powstanie oddzielny szeroki post, gdyż jest to obszerny, popularny obecnie temat i różnie rozumiany na całym świecie. Jeśli chodzi o diagnozę tych zaburzeń, sytuacja jest nieco bardziej skomplikowana i nieoczywista. Dlatego duża część dzieci z CVI nie jest zdiagnozowana, ze względu np. na sprzężoną niepełnosprawność czy potrzebę wykluczenia innych potencjalnych zaburzeń.

Oczne i mózgowe zaburzenia widzenia mogą dawać podobne następstwa funkcjonalne np. zawężenie pola widzenia, brak centralnej fiksacji wzroku na obiekcie czy obniżona ostrość wzroku.

W bardzo dużym uproszczeniu ocznej zaburzenia widzenia mają raczej charakter stały lub postępujący. Oznacza to że schorzenie albo jest ustabilizowane i daje cały czas te same objawy albo niestety stan chorego pogarsza się z upływem czasu.

W przypadku mózgowych uszkodzeń widzenia sytuacja jest optymistyczna ze względu na neuroplastyczność mózgu. Poddając osobę z CVI właściwym stymulacjom można poprawić jego/ jej funkcjonowanie wzrokowe. Nie oznacza to niestety całkowitego wyleczenia.